فرق بین عشق و دوست داشتن

فرق بین عشق و دوست داشتن

دوست داشتن از عشق برتر است ...

عشق یک جوشش کور است و پیوندی از سرنابینایی

اما دوست داشتن پیوندی خودآگاه و از روی بصیرت روشن و زلال

عشق بیشتر از غریزه آب می خورد و هر چه از غریزه سرزند بی ارزش است

و دوست داشتن از روح طلوع می کند و تا هر جا که یک روح ارتفاع دارد، دوست داشتن نیز همگام با آن اوج می یابد

عشق در غالب دلها در شکلها و رنگهای تقریبامشابهی متجلی می شود

و دارای صفات و حالات و مظاهر مشترکی است

امادوست داشتن در هر روحی جلوه ای خاص خویش دارد و از روح رنگ می گیرد و چون روح ها، برخلاف

غریزه ها، هر کدام رنگی و ارتفاعی و بعدی و طعم و عطری ویژه خویش دارد، می توان گفت

که به شماره هر روحی، دوست داشتنی هست

عشق جوششی یک جانبه است. به معشوق نمی اندیشد که کیست؟ یک � خود جوشی ذاتی � است

و از این رو همیشه اشتباه می کند و در انتخاب به سختی می لغزد و یاهمواره یک جانبه می ماند

و گاه، میان دو بیگانه ناهمانند، عشقی جرقه میزند و چون در تاریکی است

و یکدیگر را نمی بینند، پس از انفجار این صاعقه است که در پرتو روشنایی آن، چهره یکدیگر را

می توانند دید و دراینجا است که گاه، پس از جرقه زدن عشق، عاشق و معشوق که

در چهره هم مینگرند، احساس می کنند که هم را نمی شناسند و بیگانگی و ناآشنایی پس ازعشق - که درد کوچکی نیست - فراوان است

اما دوست داشتن در روشنایی ریشه می بندد و در زیر نور سبز می شود و رشد می کند

و از این رو است که همواره پس از آشنایی پدید می آید، و در حقیقت، در

آغاز، دو روح خطوط آشنایی را در سیما و نگاه یکدیگر می خوانند. و پس

از � آشنا شدن � است که � خودمانی � می شوند - دو روح، نه دو نفر، که ممکن است

دو نفر با همدر عین رودربایستی ها احساس خودمانی کنند و این حالت بقدری

ظریف و فرّاراست که بسادگی از زیر دست احساس و فهم می گریزد - و سپس، طعم

خویشاوندی و بوی خویشاوندی و گرمای خویشاوندی از سخن و رفتار و

آهنگ کلام یکدیگراحساس می شود و از این منزل است که ناگهان، خودبخود، دو همسفر

بچشم میبینند که به پهن دشت بیکرانه مهربانی رسیده اند و آسمان صاف و بی لک

دوستداشتن بر بالای سرشان خیمه گسترده است و افقهای روشن و

پاک صمیمی � ایمان � در برابرشان باز می شود و نسیمی گرم و لطیف - همچون روح

یک معبد متروک که در محراب پنهانی آن، خیال راه بی بزرگ نقش بر زمین شده

وزمزمه دردآلود نیایش مناره تنها و غریب آن را به لرزه می آورد - هر لحظه

پیام الهام های تازه آسمانهای دیگر و سرزمینهای دیگر و عطر گلهای مرموز وجان بخش

بوستانهای دیگر را به همراه دارد و خود را، به مهر و عشوه ای بازیگر و شیرین

و شوخ، هر لحظه، بر سر و روی این دو می زند

عشق جنون است و جنون چیزی جز خرابی و پریشانی � فهمیدن � و � اندیشیدن � نیست

امادوست داشتن، در اوج معراجش از سرحد عقل فراتر می رود و فهمیدن و اندیشیدن

رانیز از زمین می کند و با خود به قله بلند اشراق می برد

عشق زیبایی هایدلخواه را در معشوق می آفریند و دوست داشتن زیبایی های

دلخواه را در � دوست � می بیند و می یابد

عشق یک فریب بزرگ و قوی است و دوست داشتن یکصداقت راستین و صمیمی، بی انتها و مطلق

عشق در دریا غرق شدن است و دوستداشتن در دریا شنا کردن

عشق بینایی را می گیرد و دوست داشتن می دهد

عشق خشن است و شدید و در عین حال ناپایدار و نامطمئن و

دوست داشتن لطیف استو نرم در عین حال پایدار و سرشار اطمینان

عشق همواره با شک آلوده است ودوست داشتن سراپا یقین است و شک ناپذیر

از عشق هر چه بیشتر می نوشیم،سیراب تر می شویم

و از دوست داشتن هر چه بیشتر، تشنه تر

عشق هر چه دیرتر می پاید کهنه تر می شود و دوست داشتن نوتر

عشق نیرویی است درعاشق، که او را به معشوق می کشاند

و دوست داشتن جاذبه ای است در دوست کهدوست را به دوست می برد

عشق، تملک معشوق است و دوست داشتن تشنگی محوشدن در دوست

عشق یک اغفال بزرگ و نیرومند است تا انسان به زندگی مشغولگردد

و به روزمرگی - که طبیعت سخت آن را دوست میدارد - سرگرم شود

ودوست داشتن زاده وحشت از غربت است و خودآگاهی ترس آور آدمی دراین بیگانهبازار زشت و بیهوده

عشق لذت جستن است و دوست داشتن پناه جستن

عشق غذاخوردن یک حریص گرسنه است

و

دوست داشتن � همزبانی در سرزمین بیگانه یافتن � است